Broddelzakje

Ik heb drie buurmannen. Ze zijn 5, 7 en 8 1/2 en ik ben er een beetje gek op. Ze zijn ongelooflijk sportief: ze fietsen, ze springen op de 'trampo' en vooral: ze voetballen. De twee oudsten spelen bij OHL. Knap, maar ik ben van het onsportieve type en bezit de lenigheid van een hark.

Ik zie het dus als mijn taak om hen attent te maken op andere vaardig- en bezigheden.

Laatst zat ik in hun bijzijn te priegelen, breien was het geloof ik.
'Wat ben je aan het naaien?' vroegen ze. Handwerk is aan hen niet besteed, toch leek ik wat interesse te bespeuren. Of ik wilde gewoon graag dat ze geïnteresseerd waren.

Ik nam bij een volgend bezoekje haaknaalden en wat restjes garen mee...maar echt succes behaalde ik er niet mee.

Deze mannen vroegen om een meer gewiekste aanpak. Dus een volgende keer bracht ik samen met de haaknaalden garen in de OHL-kleuren mee.

Ohhhhh, grote ogen! Eerst voordoen hoe je een ketting haakt. Dat is nog niet zo simpel als ik hen zo bezig zag, wat draaien met vingers, draad en haaknaald en ja, echt hoor, de ketting werd langer volgens hen. Ik beaamde het volmondig, nog steeds in de hoop dat het wel goed zou komen. Ik deed het nog eens voor, deze hand zo, die vinger daar, draad daar en eigenlijk moet je gewoon de draad 'vangen' met het haakje en door het lusje trekken.
De kettingen bleven de even lange kettingen. Al bleef de oudste geïnteresseerd en bleef hij af en toe proberen.

Misschien moest ik het wat boeiender en uitdagender maken? Ik begon aan een lapje en toonde hoe je, als je het ketting-maken onder de knie had, kon overgaan naar andere dingen. Het boeide maar matig...een lapje is ook maar een lapje, wat ben je daar nu mee? Toen legde ik uit dat je van zo'n lapje best een pennenzak of zo kon maken. Stel je voor: een echte OHL-pennenzak!
'Kan dat écht????'
'Tuurlijk, ik maak er wel eentje voor je!'

Sindsdien priegelde ik dus aan de pennenzak als ik bij hen was. De oudste hield me goed in het oog, met een blik van: 'Hier wordt geen tijd verlummeld!' Zelfs bij het buitenspelen werd er al eens tegen het raam getikt, of ik niet verder zou doen met de pennenzak!?

En toen sloeg de paniek me wat om het hart, want ik kan niet zo goed haken. Sssssttttttt, hou het stil! Het is te zeggen, ik kan wel haken, maar rechte lapjes zijn niet zo mijn ding. Het goedkope garen en het feit dat ik niet altijd mijn bril bij me had hielpen ook niet echt. Het rechte werd hier een daar wat krom en leek het op sommige plaatsen niet ook wat smaller en dan weer wat breder?

Gisteren was het lapje af! Oef! Nu nog ineen naaien, of nee haken, dat gaat sneller. Zucht...echt mooi werd het niet. En een voetbalknoop moet ik ook nog ergens op de kop tikken.

Maar toch...de oudste is er reuzeblij mee! Ik zag het broddelzakje de rest van de avond regelmatig opduiken: de afstandsbediening van de TV past erin en als een soort 'knuffelhandschoen' deed het ook dienst.

En de twee broers, die willen ook een pennenzak, en een sjaal en de jongste vond dat keeperhandschoenen ook moesten kunnen. Ik ben nog wel even zoet vrees ik.