Breien en zwijmelen bij mooie quilts

Het haakwerk neemt even rust, het breiwerk wordt naar voor geschoven.

Nog een paar mouwen breien, afwerken en klaar is Kees het wikkelvest in ruitenajourpatroon. Het patroon komt uit Filati Classici-3 van Lana Grossa, gebreid in Puntino kleur 36 . Ik gebruik een dunnere naald (3) dan in de beschrijving (4) aangegeven, omdat het breisel anders te los werd. Voor een sjaal is dat mooi, een vest mag wat strakker zijn vind ik. Binnen twee weken wil ik het vest af hebben. Ik schrijf dat hier even neer om mezelf wat onder druk te zetten....

Die druk is nodig want er is nog zoveel af te werken en er zijn nog zoveel nieuwe ideeën. 

Deze week bezocht ik met twee medepatchworksters de tentoonstelling van quiltgroep Scrap House . De oh's en ah's waren niet van de lucht. Af en toe viel er ook een diepe zucht. Zoveel mooie ontwerpen, zo'n fijne afwerking. Het geeft een dubbel gevoel. Enerzijds het gevoel van nog een prutser te zijn, de stukken zijn zo mooi en gelijkmatig gequilt. Quilten, ik krijg er nog altijd de kriebels van en schuif het graag voor me uit. Anderzijds geeft het nog meer zin en ijver. Jaja, ik heb sindsdien alweer wat gequilt aan mijn appliqué. Met veel gezucht en geblaas om mijn ongelijkmatige en scheve steken, intussen in mezelf de mantra 'oefening baart kunst' herhalend. Volgens mij zal die baring volgen op een olifantendracht....

Enkele foto's van de tentoonstelling: (aan de kwaliteit van de foto's en de fotograaf schort wat...priegelen is immers meer haar ding)

Drie prachtige stukken van Hilde, die ons het patchen en quilten bijbrengt. Ik herinner me nog de eerste lessen. Een eenvoudige nine-patch, te beginnen bij het begin: patroon uitwerken, zelf je malletjes snijden, stof snijden, spelden en patchen maar! Snel, graag! Nee, dat zei Hilde niet, dat dacht ik bij mezelf, ik zie graag het resultaat van wat ik doe. En liefst snel. Dus een ietsiepietsie van een millimeter hier, een ietsiepietsie daar, dat is toch niet zó erg? Als puntje bij paaltje puntje komt dus wel, ze komen dan namelijk niet echt bij elkaar. Ik denk dat Hilde het ergste vreesde, dat ik er eentje was die het zou opgeven. Maar nee hoor, intussen zijn we 5,5 jaar verder en meet en pas ik alles minutieus. Dus daarom gaat het allemaal zo traag bij mij: het patchen als een pietje precies en het quilten voor me uit schuiven. Resultaat na al die jaren: welgeteld 1 stuk volledig af. Daar moet ik toch ook iets aan doen. Ok, de volgende afspraak met mezelf: de appliqué moet tegen het eind van de zomer volledig af zijn.
Snel terug naar de foto's, want ik krijg het wat benauwd!

 Die geborduurde details, prachtig!

Deze drie zijn helemaal in 'mijn' kleuren. Zwijmel...

 Zo'n Dahlia, die wil ik ooit es maken. Het is toch steeds weer verrassend hoe eenzelfde patroon door de stof- en kleurkeuze een totaal ander resultaat geeft.

Dat wordt dus flink quilten en een aantal nog te patchen ufo's aanpakken in het vooruitzicht van de volgende lessenreeks die ergens in oktober (of al in september?) start. Op het programma staat Crazy Patchwork, lijkt me ook geweldig leuk. En ok, om zelf te scoren met dit inkoppertje: dat kan niet moeilijk zijn voor mij  ;-)

En nog is het verhaal van de week niet af. Er was nog iets. Een gebeurtenis! Rosemie van 't wolwinkeltje was vrijdag jarig. En het was een speciale verjaardag, zo eentje die gepaard gaat met een nieuwe voordeur. Dat kon niet ongemerkt voorbij gaan, dus kreeg ze een nieuwe collega: Madeleine. 

Madeleine werd stiekem in elkaar gepriegeld door een hele boel dames die menig uur in en boven 't wolwinkeltje slijten. Er werd heel wat gefluisterd, bedisseld, gebreid en gehaakt en zo stond ze gisteren opeens in de winkel. Hoewel er soms heel luid gefluisterd werd en er lapjes van de ene hand in de andere tas gingen, had Rosemie niks door. Missie geslaagd dus!

Vandaag mocht Madeleine al buiten staan pronken ter gelegenheid van de braderij. Volgens mij wordt ze één van ons en mag ze nooit meer weg. Hetzelfde geldt voor Rosemie natuurlijk. Ik hoorde een passant zeggen: "This shop has been here for ages!"  En dat zal nog lang zo zijn, heb het gecheckt bij Rosemie. Oef! 

 

 Floortje is duidelijk blij met Madeleine

 

En als wij bolletjes wol zien, is het elke keer weer alsof we in grote nood verkeren en onze voorraad moeten aanvullen. Er zijn ergere dingen..., toch?

Granny takes a nap

Ze is er toe genoodzaakt: het garen is op en uitverkocht. Ik dacht met een bol van 250 gr. een heel eind te komen, maar het is een slokop die Granny! Gelukkig is er internet en is er een bol vanuit Duitsland naar hier op weg. Heb intussen al bedacht dat ik beter twee bollen had besteld.

Tijdens de rusttijd van Granny moet de haakmicrobe natuurlijk gevoed worden. Daar had ik al garen voor klaarliggen. Een mens moet immers voorbereid zijn.

Jawoll Magic van Lang Yarns 

Het is 'piekewol' maar ik kon niet weerstaan aan de kleur. En er is vast wel iemand die het niet vindt prikken.

Nog even een model zoeken en ik kon van start gaan. Ach, waarom geen Japans model? Met gelukkig een schema in universele haaktaal.

Het mag duidelijk zijn, bij de priegelaarster roest rust niet!

Gregory-sjaal van Marianne Isager (FO 07/2013)

Zo, dat gaat vlot!

Ergens begin dit jaar leek het me leuk om als goed voornemen dit jaar voor 10 afgewerkte projecten te gaan, minstens. Kwestie van de UFO's wat weg te werken en mezelf tot enige spoed aan te zetten. Ik ben namelijk niet zo snel, en ik heb nog zoveel ideeën en nog zoveel zin om van alles te proberen. Over het tempo waaraan ik nieuwe UFO's creëer gaat het hier niet. Het gaat hier om, jawel, al het 7de afgewerkt project dit jaar.

In de breigroep van 't wolwinkeltje stond de gregory-sjaal van Marianne Isager op het programma. Leuk, ik zit immers in een breifase.
Maar: wol prikt, piekt, steekt, jeukt. Woeahhhh, ik kan er echt niet tegen, de rillingen lopen me over de rug als ik er aan denk. Ik denk terug aan mijn lagere schooltijd, aan kniekousen (die ik zo laag mogelijk naar beneden rolde), kousenbroeken (die konden dus niet zomaar naar beneden) en prikkende truien met een rolkraag. Echt, ik wil het mezelf in mijn volwassen leven nooit meer aandoen!

Maar er zijn zoveel mooie wollen garens, om nog maar te zwijgen van de dingen die je er mee kan maken.

En nu was er dus Gregory...maar wacht eens even? Was er niet een vriendin binnenkort jarig? Eentje die niet zo prikpiek-gevoelig als ik is? Oh ja, ik kon lekker meedoen aan dit projectje! Ik stuurde vriendin de link naar de wolletjes van Isager en vroeg haar om kleurtjes te kiezen. Ik kende het antwoord al: veel te moeilijk om te kiezen. Maar turquoise vond ze wel heel mooi.

De eerste les bestond uit een proeflapje maken, om te spelen met kleuren en te zien hoe kleuren op elkaar inwerken. Ze verzachten of versterken elkaar. Dat moest van Rosemie. We zuchtten een beetje, want wij zijn van die types die gewoon willen beginnen, doorwerken en resultaat zien. De volgende projecten hangen immers al als een hete adem in onze nek. Rosemie hield voet bij stuk, we moesten dat écht proberen en het ervaren, die werking van kleuren op elkaar. Ok, dan maar.... Toegegeven, Rosemie heeft gelijk. Daar heeft ze ook de nodige ervaring voor, met kleuren én met haastige dames. Het was boeiend om te zien hoe sommige kleuren elkaar opheffen, of net doen uitkomen. Hoe iedereen zo toch zijn eigen kleurpalet heeft, hoe sommigen voor contrast en anderen voor ton-sur-ton kozen.

Zelf ging ik eerst zonder turquoise aan de slag, want dat moest nog 'opgebold' worden. Daarna mét het turquoise en na verschillende combinaties koos ik er een petroleumblauw en een zachtgroen bij.

Tussen alle andere projecten door was de sjaal dit weekend opeens af.

 

Vriendin was intussen al lang jarig geweest en het weer vraagt eindelijk ook niet meer om een sjaaltje. Toch kreeg ze hem vandaag, op een terrasje in de zon met een lekkere ijskoffie.Omdat dat mag en kan...

Op naar FO 08/2013