Happy feet

Toen ik het Neon Stripes sokkengaren zag bij 't Wolwinkeltje, leek het klaar te liggen voor 'mijn drie mannen'. Geen idee of ze zin hebben in zelfgebreide sokken, maar met een verkooppraatje over garen dat oplicht in het donker moesten ze toch wel te overhalen zijn.
Het was donker toen ik samen met medebreister Myriam 't Wolwinkeltje verliet. We gluurden in de zak met wol, haalden hem er even uit, maar we zagen niets oplichten. In de auto checkten we het met de binnenverlichting aan, probeerden het met de dashboardverlichting maar nog steeds niks. Myriam vond dat ik de bollen maar even voor de koplampen moest gaan houden, maar dát deed ik toch maar niet, we deden al gek genoeg!

When I spotted the Neon Stripes sock yarn at 't Wolwinkeltje, it seemed to be waiting for 'my three boys'. No idea if they would like knitted socks, a sales talk about yarn that lights up in the dark should win them over I thought.
It was dark when I left the shop with fellow knitter Myriam. We took a peep in the bag, took it out of the bag, but no lighting up. In the car we checked it with the interior lighting, the dashboard light but still nothing. Myriam suggested I should step out of the car to hold the yarn at the headlight. I didn't, we were acting crazy enough as we were!

Thuis ging ik meteen online zoeken hoe het met dat garen zat: lichtte het nu op één of andere manier op of niet? Ik vond niks! Het enige wat ik nu nog kan hopen is dat het oplicht onder black light.
Zo heb ik de op handen zijnde sokken ook aangekondigd bij de jongens. En hoe cool dat wel niet zou zijn op de schoolfuif in februari.
Het leek hen wel wat, ik breide er regelmatig aan in hun bijzijn en ze informeerden af en toe naar een stand van zaken.

At home I searched online about this yarn, but didn't find out more. The only thing I could hope for, is that it will light up under black light.
That's how I announced the socks that were under way, and how cool they would look at the school party in February. 
They seemed interested, I knitted on the socks several times in their presence and they informed regulary how the socks were going. 

 

En toen waren ze af en had ik een leuke foto shoot van zes gestreepte voeten in gedachten. Buiten, want daar is het licht best om de kleuren weer te geven. De voeten in leuke posities op de gesloten houten zandbak, vanwege de mooie achtergrond.
Ze trokken de sokken alledrie enthousiast aan. Dat vond ik al een overwinning: zelfgebreide sokken schuiven niet altijd zo vlot over je voeten als winkelsokken, maar ze trokken ze geduldig op hun plaats.
Ik vertelde hun hoe ik de foto shoot zag. Broek oprollen tot boven te knie zodat ik enkel hun mooie sokkenvoeten zag en er geen storende broek half in beeld zou hangen. We zouden het buiten op de zandbak doen, dus moesten ze even wat aan hun voeten om tot daar te lopen.
Daar hield de medewerking op. Jongens van 7, 9 en 11 aan het eind van een schoolweek, tsja, die zet je niet zomaar in de positie die je in gedachten hebt. Duwen en trekken is onvermijdelijk en waarom buiten als binnen ook kan.


Finally I finished the three pairs and I had a lovely foto shoot of six striped feet in mind. Outside, because of the light, their feet in nice positions, the wooden cover of the sandpit as background.
They put the socks on. That was a win already: knitted socks don't slide as easely over your feet as bought socks.
I tould them about my foto shoot plans. Rolling up their trousers above the knee, so their striped feet were in good view. We would go outside to the sandpit, so they need to put something on their feed for that short walk.
Thats when their cooperation stopped. Boys of 7,9 and 11 at the end of schoolweek are not interested in such fussy things.

 

Toch één foto van de drie samen, bijna goed gelukt. Ik stelde voor dat ze dan zelf maar wat posities bedachten. Zo geraakten ze toch wat op dreef, al was het kwestie van snel zijn, zeker niet te denken aan achtergrond of broekspijpen die sokken half verborgen. En dat we uiteindelijk buiten waren op kousenvoeten en dat die onderaan een modderkleurtje kregen, daar moest ik me maar over zetten.
Benieuwd of de sokken de schoolfuif zullen halen en of we ooit te weten gaan komen of ze nu oplichten of niet...

I managed to take one picture with six feet on it. I suggested them to think of poses themselves. Finally they got going. Although  I had to be quick, not thinking about background or trouser legs hanging over socks. We even ended up outside, on bare socks. That some of the socks ended up somewhat muddy I had to endure.
Curious if the socks will last till the schoolparty and if we ever will know if they light up or not...